Van verpleegkundige tot aan filmster!

Wow wat vliegt de tijd hier snel voorbij. Afgelopen weken zijn Lisanne, Roos en ik op verschillende afdelingen geweest. Om te beginnen met de high care, hier liggen te vroeg geboren baby’s of zieke baby’s. Hier lag een meisje die gevonden was in het bos, achtergelaten door haar moeder. Zij wordt nu verzorgd daar, gaat dan naar de kinderafdeling en uit eindelijk naar een weeshuis.. Een ander meisje op de afdeling lag daar omdat haar moeder niet voor haar kon zorgen omdat zij op de IC lag, en er niemand anders was die voor de baby kon zorgen..
Een week later gingen wij naar de IC, de patiënt waar ik bij stond was de moeder van de baby. Een vrouw van 25 die na naar bevalling een hersenbloeding had gehad en in kritieke toestand. Ook op de Ic was het niet helemaal zoals in Nederland, patiënten liggen met z’n 8en op een grote zaal aan allerlei apparatuur. Op een gegeven moment dachten wij, wat horen we toch. Keken we rond, was er gewoon een duif die naar binnen kroop door het raam, daar keken wij al niet eens meer van op, want hier kan het allemaal. Tot slot zijn wij die week nog een dag naar paediatric ward (kinderafdeling) geweest, ik denk dat dit de vieste afdeling is waar wij geweest zijn. De kamers zijn overvol, er liggen 5 matrassen op de grond in een kamer (z’n kamer zou in Nederland een 1 persoonskamer zijn geweest) waar de moeders met kleine kinderen op slapen. Kinderen lopen er op blote voeten rond terwijl er naalden nog op de grond liggen. Vuilnisbakken puilen uit, maar het is leuk om te zien dat de kinderen het ontzettend leuk vinden dat wij er waren, zij wouden spelen en dansen met ons.

De week erna gingen we naar de plasterroom (gipskamer), de eerste dag was de collega die het normaal doet er niet. Gelukkig hadden wij bij de rest een keer gezien hoe het moest. Dus gingen wij aan de slag, gips afhalen met een soort slijptol, gips aanleggen, wonden verzorgen en bloedprikken. Wel gek want met z’n 3en waren wij de toko aan het runnen in Afrika..
Afgelopen week zijn wij naar Central Hospital geweest, dit ziekenhuis is half privé en half van de staat (zoals Katutura Hospital), van verhalen hadden wij al gehoord dat dit ziekenhuis een stuk beter was. En dit was ook zo, wij gingen naar paediatric oncology ward (kinderoncologie afdeling). Hier was het redelijk schoon, geen kapotte muren of vloeren, leuke muur schilderingen voor de kinderen en werden we enthousiast ontvangen door de verpleegkundigen. Echter was het wel heel sneu om al die kindjes te zien, want zij zijn echt ziek maar de kinderen vonden het wel heel leuk dat wij er waren. Er was een jongentje van 3 jaar en die liep gewoon zelf met de infuuspaal rond, achter ons aan overal naar toe. Kinderen gaan na het wassen, ontbijten, worden onderzocht door de dokter en gaan daarna naar de school (met computers) die op de afdeling is.
Vandaag zijn we naar de HIV kliniek geweest binnen Katutura Hospital. Hier hebben we met een arts mee gekeken en bloed geprikt.

Naast stage is er natuurlijk ook tijd voor andere leuke dingen. Wij hebben hier al veel lokale mensen ontmoet. Iedereen is heel enthousiast als zij ons zien, maakt niet uit of dit in de taxi , met uit gaan of op stage is. Zij zijn oprecht geïnteresseerd in wat wij hier doen en maken nog net geen grote buiging voor ons.
Laatst zijn we naar the Dam geweest met een aantal lokale mensen, hier hebben we biertjes gedronken, gekletst en de zonsondergang gekeken. Het ultieme Afrika gevoel!
Dit hebben we nog een aantal keer gedaan en zullen we de komende weken ook nog blijven doen. Ook kappana hebben wij gegeten, dit wordt in Katutura (township) op een grote markt gemaakt op een bbq, normaal hou ik nooit van rundvlees, maar dit vlees is heerlijk. Je betaald en eet dan met z’n allen van de bbq af.

Vorige week vrijdag begon onze carrière als filmsterren. Een tijdje geleden waren wij gevraagd door iemand om mee te spelen in een programma dat zich af zou spelen in en rondom Windhoek. Het is een programma waarbij koppels opdrachten uit moeten voeren om zo snel mogelijk bij de eindstreep te komen. Dit was een Israëlische variant, het populairste programma in Israel. Nan en ik moesten ’s middags midden in het centrum zijn, met 25 andere figuranten waarvan wij de enige blanken waren. De rest moest ’s ochtends vroeg buiten Windhoek ergens zijn. Nan en ik moesten het spel voor doen, een koppel die opzoek ging naar mensen die mee willen doen aan touwtje springen. 8 mensen die achter elkaar in het touw springen. Daarna moesten wij zelf als figuranten rond lopen terwijl de echte koppels van het spel de opdrachten uit moesten voeren. Er waren 9 koppels, dus er waren veel mensen nodig. Ik denk dat wij wel 2 uur lang touwtje hebben gesprongen, pfoeh wat zwaar en ik heb nog steeds spierpijn(maar niet zo gek als je al 2 maand niet gesport hebt haha). Maar het was een ontzettend leuke dag, met veel leuke mensen.
Als de uitzending online is, dan komen jullie het wel te zien :D

Zo, dit was weer een update uit Namibië. Met nog 5 weken hier te zijn staan nog veel dingen op de planning en wij willen nog lang niet terug naar huis. Wij zijn helemaal ingeburgerd en totaal gewend aan de Afrikaanse cultuur (dat wordt nog wat als wij terug komen in het drukke en hectische Nederland haha)…

Liefs Rosan

Oja, wij hebben inmiddels al flink wat geld binnen voor ‘home of good hope’ waar wij erg dankbaar voor zijn! Wij hebben veel positieve reacties gehad van familie, vrienden en kennissen. Maar natuurlijk kan er nog steeds geld worden gedoneerd naar NL97INGB0 753230046 tnv Lisanne Belshof!